Op de helft - Bijna naar Bali!

De tijd vliegt. De eerste 3 weken zijn alweer voorbij; nog maar 3 weken te gaan. Afgelopen week hadden we colleges op de universiteit, wat ook de planning was voor aankomende week. Maar omdat we dinsdag en vrijdag vrij hadden, hebben we woensdag en donderdag ook vrij gevraagd, zodat we een kort weekje naar Bali kunnen. Dat betekent dus dat we alleen morgenochtend nog colleges hebben. 's Avonds vliegen we naar Bali, waar we tot en met zondagmiddag verblijven. In de laatste 2 weken daarna lopen we nog mee in het ziekenhuis. We lopen mee in groepjes van 5, ik eerst op de afdeling Gynaecologie en daarna op de Kinderafdeling. We zullen niet de hele week op Bali blijven. Vrijdagochtend willen we de boot nemen naar een van de Gili eilanden, die onderdeel zijn van Lombok en waar je schitterende stranden schijnt te hebben, waar snorkelen een geweldige ervaring is. Voor Bali staan onder andere zon, zee, strand, uitgaan, surfen en een dagje Ubud (de culturele stad van Bali) op de planning.

Ik heb heel veel zin in morgen, maar ben, na net een paar uur geslapen te hebben, nog steeds moe van het weekend, wat druk maar geweldig was. Vannacht hebben we de Merapi beklommen, de meest actieve vulkaan van Indonesie. Maar daarvoor hadden we eerst zaterdag nog de citytour, die voor ons georganiseerd was door de universiteit, langs de hoogtepunten van Yogyakarta. We begonnen in de zilverwijk, Kota Gede, daarna reden we door naar het waterpaleis en het Kraton van de sultan, die we beide een stuk minder indrukwekkend vonden dan verwacht. We sloten af bij de Prambanan, de bekendste Hindoeistische tempel van Indonesie. Vergeleken bij de Borobodur viel deze ook een beetje tegen, maar dat kwam misschien ook door de omstandigheden; we waren er 's middags op het heetst van de dag en aangezien we al om 8 uur begonnen waren, was iedereen moe. Rond 4 uur werden we teruggebracht naar het hotel. Dit was 2 uur eerder dan verwacht, waar we allemaal erg blij mee waren, omdat we om 10 uur 's avonds alweer opgehaald werden om naar Selo gereden te worden, het stadje dat onderaan de Merapi ligt. Helaas heb ik in de tussentijd niet echt kunnen slapen, maar van facebooken en muziek luiiteren in bed rust je ook uit. De reis met het busje naar de Merapi was bijna erger dan het klimmen zelf; ik zat achterin en werd om de zoveel seconden gelanceerd als we weer eens door een gat reden (de stoelen zaten een beetje los). Om 12 uur kwamen we in Selo aan, waar we tot 1 uur wachtten totdat we begonnen met klimmen (wat van het wachten de bedoeling was is me nog steeds niet helemaal duidelijk). We begonnen meteen heel steil, maar wel op een brede, verharde weg. Het tempo zat er goed in en doordat de lucht ijler werd, kon je iedereen horen hijgen. Op een gegeven moment werd een van de meiden uit onze goed zo benauwd vanwege astma, waardoor ze helaas moest besluiten om ermee te stoppen. Daarna kwamen we eerst op een smaller, stenen paadje, maar al snel kwamen we op een weg van losse stenen en as, waar het echt klauteren werd. Die weg was ik vooral bezig met op welke steen ik mijn voet het beste kon zetten. Vanwege het donker zag je bijna niks; van de natuur heb ik pas echt op de terugweg kunnen genieten. Om half 4 kwamen we aan net voor het plateau, wat net voor de top ligt. Een deel van de groep is helemaal naar de top geklommen, een ander deel bleef op die plek om de zonsopgang te zien. Ik bleef op diezelfde plek en de voornaamste reden daarvoor voor mij was de kou. Het is bizar hoeveel graden het verschilt tussen verschillenden hoogten op de berg. Waar ik begon in mijn korte sportbroekje en topje, eindigde ik in mijn lange broek, vest, leren jasje en sjaal, waarin ik het zo hoog op die berg nog steeds koud had. Op het plateau en de top scheen het nog veel kouder te zijn. Op het plekje waar wij bleven maakte onze gids een kampvuur, waarbij we heerlijk warm met een gezellig groepje wachtten op de zonsopkomst. Het uitzicht was geweldig. Rond 6 uur begonnen we aan onze weg terug, waar we zo'n 2 uur over gedaan hebben (over de heenweg deden we 2,5 uur, waar zo'n 3,5-4,5 uur voor staat). Toen moesten we nog 2 uur terug met het busje naar Yogyakarta. Het is hier nu half 6 en ondanks de uurtjes die ik vanmiddag geslapen heb, voel ik me nog steeds alsof ik een kater heb. Nu alleen morgenochtend de colleges nog doorkomen en dan hebben we een weekje echt vakantie!